Yeni ikametgahım Svobodny , Rusya. Amur bölgesinin incisi!! Bu şehirden izlenimlerimi paylaşmak istiyorum sizlere bu yazımda. Ama önce bölge ve başkent detaylarını sizinle paylaşmalıyım. Bu bölge Rusya ile Çin için sınır bölgesi, Blagoveşçensk bölgenin en büyük şehri ve başkenti. 1856 da kurulan Amur ve Zeya nehirleri arasında kalan bu şehir, Çin’in Heihe şehri ile sınır görevi görmekte. Bu iki şehir arasında 800 mt’lik bir nehir olmasına rağmen saat farkı uygulamaları gereği bu iki şehir arasında iki saat zaman farkı var.

Yazıma geçmeden önce facebook sayfamı şu linki tıklayarak beğenmeyi ve youtube kanalıma abone olmayı unutmayın. Ayrıca bloguma abone olursanız yeni yazılarımdan ilk siz haberdar olursunuz.

Sınır şehri olmasının avantajını çok iyi kullanan Blagoveşçensk, Çin ile Rusya arasındaki vizesiz geçiş (bu şehirlere özel) anlaşmasının da katkısıyla çinli turistlerin istilasına uğramış durumda.

Svobodny Yolculuğu

Blagoveşçensk şehrinden ileride çok daha detaylı bahsederiz, ama gelin sizi asıl yaşadığım şehir olan, ( şehir demek çok zor aslında) Svobodny’ye götürelim. Bu şehirde uygun standarta bir havaalanı olmadığı için, Blagoveşçensk havaalanını kullanarak ulaşabiliyorum yeni evime.

2-2.5 saat süren bu karayolu yolculuğu normalde biraz korkutucu, çok tehlikeli araba kullanan şoförler ve genelde tek şeritli ve virajlı yollar ile dolu ama 8 saat süren Moskova- Blagoveşçensk uçuşu sonrasında yola bakmak yerine uyumayı tercih ediyorum daha çok. Şehre ilk gelişimde yani 6 ay öncesinde, Svobodny’ye gireken uyandırıyor beni şirketin gönderdiği şoför, on koltukta horluyorsun anca biraz etrafına bak diyor, sıkılmış bir ses tonu ile, uzun zaman olmuş duymayalı Rus dilini anlamakta zorlanıyorum aksanını, henüz yeni anlamaya başlıyorum neyle karşı karşıya olduğumu.

Eski ve Yeni Hayat Çatışması

New York’taki hayatımı düşünüyorum biran, taşınma kararı aldığımdan beri basşımdan geçenleri ve yolculuğumu, son 4 ayım çok maceralı idi aslında. New York, Münich, Buda Peşte, Roma, Viena, Salzburg, İstanbul , izmir, Moskova ve sonunda burası yeni evim Svobodny, düşünceleri arasında soruyorum şoföre kırık rusçamla, ”nereye gidiyoruz”, ”kalacağın otele” diyor. Acıktığım aklıma geliyorum ve soruyorum ”yiyecek birşeyler bulabilir miyim bir restaurant var mı yakınlarda”, gülüyor önce, biraz etrafı göstermek adına yolu uzatıyor. Svobodny lokantalarının önünde geçiyor, hepi topu 3 taneler zaten. Sonrasında bir markete geliyor, ”buradan bişeyler alabilirsin” diyor, iniyoruz şehre çok büyük gelen land cruiser pradomuzdan bu sırada yeni hayatıma bir göz gezdiriyorum.

Bütün arabalar sağdan direksiyonlu neredeyse. Her yerde çince hakim. 70-80 senelik binların yanında yenileri de yükseliyor. Heryerde inşaat var. Şehir hızla gelişecekmiş gibi duruyor ama çok yolu var gibi. Bir dinamizim içinde ama sanki burayı son 50 yıldır unutmuşlar gibi. Svobodny bir anda uykusundan uyanmış ve kaybettiği zamanı geri kazanmaya çalışıyor gibi. Svobodny’nin en büyük Marketi standart süper market büyüklüğünde. Tüm meyveler ve sebzeler 3 aydır oradayamış gibi büzüşmüşler. Etlerin balıkların hepsi dondurulmuş. İnsanlarda Amerika’da alıştığım güler yüzü göremiyorum. Pek mutlu değiller yada gülümsediklerini göstermiyorlar. Pek konuşkan da değiler, Türkiye’deki gibi bir duvar örüyorlar çevrelerine.

İlk Alışverişim

Küçük çaplı şokum devam ederken durumu anlayan şoför müdahele ediyor, ”şuradan plastik çatal, kaşık , şampuan, su falan al” diyor, sonra lazım olur bunlar. Yaşadığım şok sürerken söylenenleri yapıyorum düşünmeden. Sonra arabaya tekrar biniyoruz, ve otele doğru yola çıkıyoruz. Bir süre sonra kırık dökük alfalt komple ortadan kayboluyor, bildiğin toprak yolda gidiyoruz. Sokakta çeteler halinde köpekler görüyorum. Sonunda otele ulaşıyoruz. Şirin küçük bir otel, yeni yapılmış gibi duruyor, hatta odam hala inşaatı devam ediyormuş gibi kokuyor. Çok yorgunum, uykum var… Duş almak istiyorum, ama şu kahverengi akıyor su musluktan. ”Yapacak bişey yok diyorum, katlanıyorum” , önümüzdeki 6 ay boyunca rutinim olacağını bilmeden.

Bu şehirde bir yıl geçirdikten sonra düşüncelerim değişti mi? Tıklayın!

Uyandığımda karnımın iyice acıktığını fark ediyorum ve resepsiyondaki kızdan otelin alt katında bir pizzacı olduğunu öğreniyorum. Aşağı iniyorum otelin yanındaki merdivenden ve veriyorum siparişimi, ama beklediğim tadı bulamıyorum. Bitiyorum pizzamı hayal kırıklığı ile, İnsanın şarlara ne kadar hızlı alışıp kabullendiğine hayret ediyorum. Değişiklerin kendi elimde olduğu durumlarda, asla kalmayacağım bir otelde kalacağım düşünüyorum aylarca. Kahverengi renkli kötü kokulu su ile duş almaya alışmam gerekiyor, ve yemeklere alışmam gerekiyor. Kendimi şartlıyorum ”kaçmak ve şikayet etmek yok!”.

Çalıştığım şirket çalışanları en için en iyisini yapmaya çalışıyor, ama şehrin en iyisinin standartaları bu diyorum azarlıyorum kendimi. New York’tan buraya gelmek kendi seçimindi bu seçimin sonuçları ile yaşamak zorunda diyorum sustuyorum iç sesimi….