Hayatımın en yorucu 15 günü diyebileceğim bu zaman bir türlü bitmek bilmiyordu. ilk Pazar Tatilim çok yakındı. Bu sırada bir yandan Taylan zorluk çıkarıyor, bir yandan çalışma arkadaşlarım tembellikleri veya şantiyecilik kültürü nedeniyle zorluklar çıkarıyordı. Diğer yandan da Astana’nın havası beni hasta etmek için herşeyi yapıyordu. Bir gün şiddetli yağmur yağıyor, ertesi gün kar, bir…
Genç İnşaat Mühendisi olarak ağzıma laik bu harika yemeğin ardından, tekrar çalışmaya başladık. Bir süre sonra Taylan’da yemekten dönerek tekrar sahaya çıktı. Tekrar sağa sola bağırıp çağırmaya başladı. İlginç olanı herkese bağırıp çağırmasına rağmen kalıpçı Ramazan ustayla karşı çok daha kibardı. Şantiyedeki ilk günümde istinat duvarına beton dökecektik. Taylan benden kaç m3 beton gerekeceğini hesaplamamı…
15 dakika kadar kapıda bekledikten sonra Taylan’ın gelmesi ile içeri girebildim. Şantiye henüz başlıyordu aslında benden öncesi için sadece 2-3 temelin betonu atılmıştı. Eurasian national university nin hemen yanındaki köprü inşaatının şantiye şefi olmuştum. ( Size kendi çektiğim fotoları göstermek istedim ama şu yazıda anlatığım şekilde maalesef fotoğraf makinem ve diz üstü bilgisayarım çalındı) Yazıma geçmeden…
Yeni dairemin kapısı şiddetle çalınıyor ve aynı zamanda ev telefonum çalıyordu, bende bunların olmasının imkansız olduğunu içimden tekrarlıyor bunun bir rüya olduğunu düşünüyordum. Aslında Rüyamda boğaziçi köprüsünün şantiye şefi olarak çalışıyordum. Hani bir an gelir bu rüya mı yoksa gerçek mi karar veremezsiniz ya, işte böyle bir anda gözlerimi açtım ve kapıya koştum. Kapıda sarışın…
Astana Nursultan Nazarbayev Uluslararası Havalimanından ayrıldıktan sonra Marmaris yoluna benzeyen 15 kilometrelik ağaçlı bir yoldan geçerek şehir merkezine ulaştık. Daha sonrasında yeni adresim 5. mikrorayona doğru yöneldik. Astana , yol arkadaşlarımın anlattığı kadarı ile Türkler tarafından inşa edilen yeni bir başkentti. Her köşede Türkler tarafından inşa edilen bir otoyol, alışveriş merkezi, camii, yada otelle karşılaşıyordunuz….
Astana ‘ya iner inmez ilk zorluk ile pasaport kontrolün hemen öncesinde yüzleştim. Registratse adı verilen göçmenlik kayıt formlarının doldurulması gerekiyordu. Benim bu konuda herhangi bir fikrim olmadığı ve daha önce kimse tarafından bilgilendirilmediğim için forma söyle bir göz gezdirdikten sonra işverenimin oğlunu yani Kazakistan’daki işverenimi cep telefonundan aramaya çalıştım ama Rusça otomatik mesaj dinlemek zorunda…
Astana’ya iki gün içinde gideceğimi öğrendikten sonra vaktimi mümkün olduğu kadar ailem ile geçirmeye çalışım ama valiz hazırlama telaşı ve soğuk iklim için gerekli alışverişler yeterince zaman aldı, iki gün sonunda işverenimi aradım. İşveren, Kazakistan Yolculuğu için biletimin alındığını ama İstanbul’a kadar kendi imkanlarım ile gitmem gerektiğini söyledi, bu duruma şaşırsam da pek önemsemedim.THY bilet satış ofisine…
Mülakat günü geldiğinde henüz hayatımı tamamen değiştirecek olan bu anın öneminden habersiz babam ve annemi de yanıma alarak Manisa’ya doğru yola çıktık. Yolculuk sırasında annem ve babam heyecanlıydılar bende bu işin olmayacağını düşünüyordum, açıkçası bu mülakatı hiç önemsemiyordum. Bu nedenle annem ve babam da benimle birlikte mülakata girmek istediklerinde bu isteğe profesyonelliğe hiç yakışmasa da…
2000 yılının ÖSS sınavı sonrasında bir gecede oluşturduğum üniversite tercih listemi. İlk 3 tercih beni inşaat mühendisi ünvanına ulaştıracaktı. Çok sevdiğim ailemden de uzaklaşarak özgürlüğü yaşama isteği oluşmuştu içimde tüm 17 yaşındaki öğrenciler gibi. Yazıma geçmeden önce facebook sayfamı şu linki tıklayarak beğenmeyi ve youtube kanalıma abone olmayı unutmayın. Ayrıca bloguma abone olursanız yeni yazılarımdan ilk siz haberdar olursunuz. Kazandığım Kocaeli…
Arkadaşlar bu size ilk merhaba değil , takip edenler bilirler aslında bu blogta şimdiye kadar, Merhaba yazısı dahil 5 kayıt vardı ve 212 kisi tarafından ziyaret edilmişti ama deneyimsizlik sonucu kendi kayıt panelimi yönetemediğim için kayıtlar uçtu yani benim tarafımdan silindi. Şuandaki duygularımı hayal edemezsiniz. Maalesef yapacak bir şey yok. Türkçe’deki akılsız başın cezasını ayaklar…